بسا  رهنو.ردانی که در افسانه ها گویند ،

گرفته کولبار زاد ره بر دوش ،

فشرده چوبدست خیزران  در مشت،

گهی پر گوی وگه خاموش ،

در آن مهگون فضای خلوت افسانگیشان راه می پویند،

                                                ما هم راه خود می کنیم آغاز.

                                               

سه ره پیداست .

نوشته بر سر هر یک بسنگ اندر ،

حدیثی گه ش نمی خوانی  بر آن دیگر.

 

نخستین : راه نوش  وراحت وشادی.

به ننگ آغشته ،اما رو بشهر و باغ و آبادی.

دو دیگر : راه نیمش ننگ ، نیمش نام،

اگر سر بر کنی غوغا ،و گر دم در کشی آرام.

سه دیگر: راه بی بر گشت ، بیفرجام.

 

من اینجا بس دلم تنگ ست .

و هر سازی که می بینم  بد آهنگ ست.

بیا ره توشه بر داریم ،

قدم در راه بی برگشت بگذاریم؛

ببینیم آسمان " هر کجا"  آیا همین رنگ ست؟

 

کجا؟ هر جا که پیش آید.

 بآنجایی که گویند

چو گل روئیده شهری روشن از دریای تر دامان.

 

کجا ؟ هر جا که اینجا نیست.

من اینجا از نوازش  نیز چون آزار  می ترسم.

ز سیلی زن ، ز سیلی خور ،

وزین تصویر  بر دیوار ترسانم.

 

بیا تا راه بسپاریم

 

بیا ای خسته خاطر دوست! ای مانند من دلکنده وغمگین!

من اینجا بس دلم تنگ ست .

بیا ره توشه بر داریم،

قدم در راه بیفرجام بگذاریم...

نظرات 1 + ارسال نظر
مریم و سعید سه‌شنبه 31 تیر‌ماه سال 1382 ساعت 08:24 ب.ظ http://saghf.blogsky.com

بوته ای از گل مریم
بغلی از گل سرخ
در میان سبدی از پر طاووس سپید
پیشکش سازند آنان را
که در این بزم به ما بپیوندند...

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد