بسا  رهنو.ردانی که در افسانه ها گویند ،

گرفته کولبار زاد ره بر دوش ،

فشرده چوبدست خیزران  در مشت،

گهی پر گوی وگه خاموش ،

در آن مهگون فضای خلوت افسانگیشان راه می پویند،

                                                ما هم راه خود می کنیم آغاز.

سه ره پیداست .

نوشته بر سر هر یک بسنگ اندر ،

حدیثی گه ش نمی خوانی  بر آن دیگر.

نخستین : راه نوش  وراحت وشادی.

به ننگ آغشته ،اما رو بشهر و باغ و آبادی.

دو دیگر : راه نیمش ننگ ، نیمش نام،

اگر سر بر کنی غوغا ،و گر دم در کشی آرام.

سه دیگر: راه بی بر گشت ، بیفرجام.

من اینجا بس دلم تنگ ست .

و هر سازی که می بینم  بد آهنگ ست.

بیا ره توشه بر داریم ،

قدم در راه بی برگشت بگذاریم؛

ببینیم آسمان " هر کجا"  آیا همین رنگ ست؟

کجا؟ هر جا که پیش آید.

 بآنجایی که گویند

چو گل روئیده شهری روشن از دریای تر دامان.

کجا ؟ هر جا که اینجا نیست.

من اینجا از نوازش  نیز چون آزار  می ترسم.

ز سیلی زن ، ز سیلی خور ،

وزین تصویر  بر دیوار ترسانم.

بیا تا راه بسپاریم

بیا ای خسته خاطر دوست! ای مانند من دلکنده وغمگین!

من اینجا بس دلم تنگ ست .

بیا ره توشه بر داریم،

قدم در راه بیفرجام بگذاریم...

ما دو دریچه روبرو ی هم ،
آگاه ز هر بگو مگوی هم،
هر روز سلام و پرسش و خنده ،
 هر روز قرار روز آینده،
عمر آینه بهشت ، اما...آه
بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه،
اکنون دل من شکسته و خسته ست،
زیرا یکی از دریچه ها بسته ست،
نه مهر فسون ،نه ما جادو کرد ،
نفرین به سفر ،که هر چه کرد او کرد.
                                                          مهدی اخوان ثالث

دیروز قراربود یه تلفن دا شته باشم اما پنج شنبه آخر شب فهمیدم که کنسل شده اولش یه خورده حالم گرفت، هر چند دلیلش برام قابل توجیح بود و می دونستم انجام نشدنش بهتره و حداقل یه سری از قرار ها مون بر قرار می مونه.
بهر ترتیب امروز خوبم  و می خوام تا آخر هفته خوب بمونم.